Andesgebergte in Chili
In de 18de eeuw werden de eerste Degoes door Europeanen ontdekt. Destijds werden ze voor eekhoornachtigen aangezien en als zodanig door wetenschappers ook ingedeeld. Later kwam men erachter dat ze echter nauw verwant zijn aan de cavia. Vlak na hun ontdekking werden degoes geïmporteerd naar dierentuinen in Europa. In het midden van de 20e eeuw vonden de meeste degoes hun weg naar laboratoria waar ze werden gehouden in verband met onderzoek naar hun sociale gedrag maar ook voor medische doeleinden. Als interessant en vooral gezellig huisdier is de degoe nog niet zo lang geleden ontdekt maar door zijn nieuwsgierige, vriendelijke en vaak ook grappig manier van doen is hij sterk in opkomst als huisdier.
Rasbeschrijving
Degoes die in het wild in Chili worden aangetroffen zijn vaak veel groter dan de degoe die als huisdier wordt gehouden. In de vrije natuur kunnen degoes inclusief hun staart ca. 40 cm of langer worden met een gewicht van twee tot drie ons. Degoes de als huisdier worden gehouden zijn bijna altijd kleiner en lichter.
Vacht: kort, past zich aan het klimaat aan, geheel behaarde staart
Kleur: wildkleur
Levensduur: tussen vijf en acht jaar
Degoes zijn sociaal levende dieren. Ze leven in de natuur in grote groepen op de rotsen waar ze graag klimmen en klauteren. Net als de cavia maakt de degoe piep- en gromgeluiden om te communiceren. Het zijn uitgesproken dagactieve dieren, ’s avonds trekken ze zich terug in hun holenstelsels en bij de eerste zonnestraaltjes komen ze boven de grond en gaan op zoek naar voedsel. Helaas worden ze vaak solitair gehouden. Het is beter een degoe in een klein groepje te houden of in elk geval in het gezelschap van één soortgenoot. Als het alleen gehouden wordt kan het gedragsstoornissen ontwikkelen indien niet minimaal een uur per dag aandacht aan het diertje gegeven wordt. In de vrije natuur vechten ze bijna nooit maar dan zijn dan ook voldoende vluchtmogelijkheden. Wees voorzichtig met het uitzoeken van een groepje. Vrouwtjes vechten bijna nooit. Het probleem is vaak het geslachtsrijpe mannetje. Volwassen mannetjes die niet samen zijn opgegroeid kunnen vaak niet samen leven. Degoes zijn erg actief. Ze klimmen en klauteren graag en zijn erg nieuwsgierig naar alles wat er om hen heen gebeurd. Ze bijten zelden en gaan al snel een vertrouwensband aan met hun verzorger.
Degoes kunt u het beste houden in een glazen bak waarvan de bovenkant met stevig gaas is afgedekt. Op de bodem legt u houtkrullen. Deze moeten wel beslist stofvrij zijn omdat degoes longontsteking kunnen ontwikkelen door te veel stof in hun bodembedekking. Degoes klimmen graag en u zult ze hiervoor de gelegenheid moeten geven door het plaatsen van bijv. takken en ander interessant klimmogelijkheden. De kooi mag dan ook zeker niet te laag zijn. Daarnaast moeten degoes hun gebit veel en intensief gebruiken. Wilgenhout en takjes van fruitbomen zijn hiervoor zeer geschikt. Zet op de bodem van de kooi een flinke bak met chincilla zand. De dieren baden hier graag in en dat is bevordelijk voor de glans van hun vacht. Tevens moet er een nestkastje aanwezig zijn waarin ze zich kunnen terugtrekken om de slapen of uit te rusten.
Degoes leven in de vrije natuur op een rotsbodem met struikachtige begroeiing. Ze eten granen, grassen en zaden en verder alles wat voorhanden en eetbaar is. Er zijn speciale voeders voor degoes te koop. Indien dit niet voorhanden is kunt u ze cavia- of knaagdierenvoer geven. Daarnaast eten ze graag kleine beetjes fruit en groenten. Niet teveel daar ze vatbaar zijn voor suikerziekte. Hooi is zeer geschikt voedsel. Er dient altijd vers drinkwater aanwezig te zijn.
Degoes zijn tamelijk zindelijke dieren, die betrekkelijk weinig verzorging nodig hebben. Zeker als ze beschikken over een zandbakje houden ze zichzelf in goede conditie. De kooi verschoont u als dat nodig is.
Het verschil tussen mannetjes en vrouwtjes is te zien onder de staart. De afstand tussen de geslachtsopening en de anus is bij de vrouwtjes veel kleiner dan bij het mannetje.